Ik zit in de kamer achter mijn laptop, de zon schijnt. Het is weekend en ik heb ontiegelijk veel zin om te schrijven. Dit keer over geluk! De hond kwispelt, de bergen was van volwassen kinderen en kleinkinderen die hier zo nu en dan verblijven draait, op de achtergrond een lekker muziekje, boven slaapt vast nog een kind uit, de oudste belt dat ze gezellig een weekendje naar zus in Amsterdam gaat en mijn grote liefde zit tegenover me. We genieten samen van het oh zo gewone leventje. Wat hebben we daar enorm naar verlangd. We zijn weer een compleet gezin, natuurlijk ook met ups and downs, maar dat hoort erbij. Geen zware last meer van alles alleen te moeten bedenken. Geen rouwproces meer, waar we allemaal jarenlang ingezeten hebben, terwijl onze geliefdes fysiek nog aanwezig waren. En het gemis van onze Judith en Tom delen we ook samen. We doen veel samen. We hebben een bijzonder jaar achter de rug, waarin het voor ons enorm belangrijk werd of de kinderen er mee konden dealen, met onze liefde. Zoon Jurre gaf Arnold al zeer snel een sleutel van ons huis, dat was een geweldig gebaar. Zij kenden elkaar al van het Odensehuis Sneek. Ook gingen we de verjaardagen van dochter Sanne en jongste zoon Norbert vieren en daarna gingen onze kinderen met elkaar de kroeg in. Al snel merkten we dat het wel klikte. We gingen slaapkamers aanpassen, zodat iedereen gemakkelijk kon komen logeren, foto's van beide gezinnen in huis, meubels husselen en alles wat we deden bespraken we met de kinderen of ze ermee instemden. Ik denk dat dat essentieel is. Als zij happy zijn, is er ruimte voor onze relatie. En dat kregen we. Eind september zijn we getrouwd en lieten alle kinderen ons 'gezinscertificaat' tekenen. De ringen die we hebben laten ontwerpen door Chantal Walsweer, zijn de trouwringen van Judith & Arnold en Tom & mij. Van die 4 zijn 2 prachtige nieuwe ringen gemaakt en zo dragen we onze eerste liefdes altijd een beetje bij ons. We gaan hoe dan ook voor die heerlijke kinderen en kleinkinderen zorgen, maar ook vooral genieten van al dat grut. En van elkaar. Wat is het leven mooi! 

Weer verliefd?

Maart 2024

En dan op een dag tref je iemand in je leven waarvan je denkt, dit is een leukerd. En dat vond ik best spannend nadat ik in m'n eentje eigenlijk alles best lekker op de rit had. Vooral de band met mijn kinderen staat hoog in het vaandel. Maar het alleen thuis zijn was niet echt gezellig, hoewel ik me echt niet eenzaam voelde. Met Arnold kan ik eindeloos praten, over van alles en nog wat, maar vooral ook over onze dierbare overleden partners. Ja, want ook Arnold was zes jaar lang mantelzorger van zijn partner met dementie. Aan een half woord hebben we genoeg en begrijpen elkaar, maar het is juist zo fijn om het er uitgebreid over te hebben. De ziekte overkwam Tom en Judith op veel te jonge leeftijd. De een heeft het hele proces uit moeten zitten, de ander nam zelf het heft in handen door er vroegtijdig uit te stappen. Twee uitersten, twee zeer verschillende types, twee zeer verschillende levensverhalen. Maar het feit dat het hen beide op 54-jarige leeftijd overkwam is en blijft een verdrietig gegeven, ze moesten dit leven te vroeg verlaten en afscheid nemen van onze zes veel te jonge kinderen. 

Arnold en ik mogen samen verder. Het is alsof het nooit anders is geweest en toch is het ook spannend, nieuw, vrolijk en genieten we enorm samen, vooral van het feit dat we voorzichtig aan plannen mogen maken voor een toekomst. We hebben beide veel tijd 'verloren', want een ziekteproces als dementie is en blijft zwaar en duurt lang. Die tijd halen we nu samen in. De kinderen en mijn familie zijn blij met hem. Hij past er zo goed bij. Arnold is verschrikkelijk lief, zorgzaam, slim en heeft heerlijke humor. Hij heeft twee prachtige zonen. Ik weet niet wat me overkomt, maar het is echt een enorme rijkdom om met hem door het leven te mogen.

Liefs, van een gelukkig mens. 

Papa

Het is november 2022. Dik 5 maanden na het overlijden van mijn vader. Mijn geweldige papa, die helaas ook deze wereld moest verlaten. Je weet dat het eraan zit te komen, maar wat het werkelijk met je doet weet je pas als je het zelf beleeft. Hij en mama gaven ons een fantastische jeugd, ouders waar we prachtige eigenschappen van geërfd hebben en ook minder leuke natuurlijk.  Het deed mij al pijn dat mijn kinderen hun vader zo vroeg moesten missen, ik weet nu zelf pas hoe het voelt.

Op zondag 26 juni belt mijn jongste broer. Ik mis de oproep en dan appt hij om 17.22 uur: "Ben je in de buurt? Het gaat niet zo goed met papa. Bel anders maar even." Dat doe ik en mijn broertje zegt dat het slecht gaat. Ik kom eraan, zeg ik. Niels vraagt of hij me brengen zal, maar ik rij er zelf heen. Lief van hem. Ik heb in de auto een een ontzettend rot gevoel in mijn maag. Ik heb gelijk het gevoel dat papa hier niet lang meer zal zijn. Hij is al jaren ziek. Maar heeft het tot nu toe knap volgehouden. Een dag eerder was hij nog in Terhorne bij mijn zus en zwager op bezoek samen met mama. Ze zijn de laatste jaren eigenlijk altijd samen, ze zijn een team, verweven met elkaar. Nog net niet vergroeid. Ik ren naar binnen en zie papa doodmoe en benauwd op de bank zitten. Dit is mis.  De huisarts komt eraan. Al snel krijgt pap morfine en gelukkig zie je de benauwdheid daardoor afnemen. San is net gearriveerd in Spanje en ik bel haar dat ze terug moet komen. Die lieverd.. dat gaat niet snel genoeg lukken. Een reden om zwaardere medicatie nog even uit te stellen. Voor de familie een groot geluk, want een voor een druppelen aanhang en kleinkinderen binnen. We kunnen allemaal afscheid nemen en papa kijkt iedereen nog even liefdevol aan. Hij zegt hele lieve woorden en we krijgen een aai of een kus. Wat een waardig en vooral liefdevol afscheid. Maar wat is het hartverscheurend. De huisarts komt een aantal uren later weer rond 11 uur 's avonds en geeft papa een morfine injectie. Hierdoor zal hij in diepe slaap vallen. We spreken af hoe we de nacht gaan waken en wie waar slaapt. We zitten naast pap aan het bed in de woonkamer. We praten en beseffen dat dit zijn laatste uren zullen zijn. En nog diezelfde nacht rond 01.00 uur is papa heel rustig en vredig ingeslapen. Lieve papa, wat missen we je verschrikkelijk ...Ik hoop zo dat je Tom al hebt ontmoet...

Het overlijden van mij vader heeft veel meer impact dan ik gedacht had. Het verdriet is dragelijk, momenten van gemis zijn er zeker, dan zet ik muziek op en huil ik de liefdestranen er maar weer flink uit. Ik koester vooral ook de heerlijke herinneringen. Ik besef deze afgelopen maanden maar weer al te goed dat het leven zomaar voorbij kan zijn. Dus NU genieten. En dus moet ik mijn kinderen, kleinkinderen en familie veel meer zien en dat gebeurt ook. We eten vaak bij elkaar, ze komen spontaan binnenwaaien en ik zie mijn familie ook veel meer. Dit heb ik een tijd lang gemist. Zelf laten gebeuren, hoor. Want Niels en ik hadden elkaar verschrikkelijk nodig en leefden in onze eigen bubble. De relatie is over, we staan te verschillend in het leven. Corona had ook invloed! Niels woont in Groningen en ik in Leeuwarden. Het is goed zo. Als vrienden en voorlopig nog als zakenpartners. Ik pak de draad weer op en ga uit, ik logeer bij dochterlief in Amsterdam, we gaan naar MonkeyTown met kleinkids, de VrijMiBo bij zuslief waar vaak van alles binnen druppelt. Ik sport samen met San bij een personal trainer, ik loop veel en eet een stuk gezonder. Ik dans en ontmoet weer nieuwe mensen want dat past bij mij. En we vieren met de kleintjes Sinterklaas. Zo genieten. 

En ik laat het verdriet toe als het me weer eens overvalt. Part of my life. 

(Scroll naar beneden, daar vind je eerder geschreven verhalen van me.)

Het Afscheid

In augustus 2018 gaan Lynn, David en Aaron verhuizen naar een eengezinswoning. Daar wordt deze oma ook weer erg blij van. Een lekker tuin, wat meer ruimte en achter de tuin ook nog eens een speelveldje waar andere kindjes spelen. Veel naar buiten, dat vindt Aaron geweldig. Wat is zo’n kleinkind toch bijzonder. Het geeft me zo’n gelukzalig gevoel, dat ik zijn oma mag zijn. Op de kreet ‘oma’ moeten we nog maar eens iets leuks verzinnen. Ik vraag Aaron wel. Hij kletst me de oren van het hoofd. Geweldig.

Deze maand ben ik op vakantie naar Italië. Naar de camping waar we met Tom, Gees & Wytze en  alle kinderen ook vaak geweest zijn. Ook dit zijn weer fijne weken. We sporten veel, komen nog een heel gezellig stel uit ons stadje tegen en genieten van het even niks moeten. De op een na laatste dag gaat mijn telefoon. Anoniem. Dan neem ik op, want het kan voor Tom zijn. En dat klopt. Betsy belt. Tom heeft een zware epileptische aanval gehad. Ik krijg een knoop in mijn maag. Dan zit je even veel te ver bij hem vandaan! Ik vraag hoe de situatie nu is en of ik moet komen. Dat is niet nodig. Maar het zit me natuurlijk niet lekker. Ik wil de kinderen liever niet bellen en dus app ik Gees en beide broers (familie app). Ze gaan onmiddellijk naar Tom. De eerst dag na de aanval ligt Tom bijna in coma. Maar de volgende dag loopt hij alweer over de gang. Het lijkt dus mee te vallen. Als ik thuiskom, ga ik gelijk naar hem toe. Ik schrik toch wel van zijn achteruitgang. De medicatie is aangepast. Tom lijkt verder weg dan ooit. Oh lieve Tom, wat is dit oneerlijk. We gaan naar de crematie van Paul en komen ontdaan weer thuis. Ik huil omdat het zo oneerlijk is. Paul heeft een jong zoontje die zijn vader kwijtraakt. Mijn tranen zijn dan gelijk ook weer voor mijn kinderen, die al zo lang afscheid nemen van hun vader. Niels steunt me geweldig. Jurre was zo jong toen papa ziek werd en de meiden eigenlijk ook. Ondertussen nodig ik wat familie uit elders in Nederland om naar Tom te gaan. Want ik heb er een naar gevoel bij. Ik word weer gebeld, dat Tom in bed is beland en er niet meer uit lijkt te willen. Angstig, met pijn en zwaar vermoeid, zo komt hij over. Ik zeg Janneke dat het niet goed gaat met papa en vraag haar thuis te komen uit Parijs. Ze komt onmiddellijk. Gek genoeg, krijgt Tom een kleine opleving. Hij pakt zelfs haar rechter arm vast, om te masseren, zoals hij dat vroeger ook deed! Heel bijzonder. Jurre is ook mee, de volgende dag en kruipt bij zijn vader in bed. Ik stik erin, als ik die twee zo zie. Ik maak een paar foto’s en zie de gelijkenis zo van beide mannen, nu Tom zo mager is geworden. Jurre heeft zijn vader in zijn armen en kust hem op zijn voorhoofd. Hij heeft dondersgoed door dat papa zijn bed niet meer zal verlaten. Jurre is nu 21 jaar, heeft twee verschillende sokken en schoenen aan, uit respect voor de mensen met dementie. Hij fluistert in Tom zijn oor, dat het goed is, dat hij mag gaan en bedankt hem. Mijn hart huilt, maar ik moet nu even flink zijn. De verzorging is geweldig voor ons. We krijgen koffie, thee en broodjes en zitten dagenlang op wacht. Tom is natuurlijk jong en fysiek altijd erg sterk geweest. Maar we merken nu toch heel duidelijk een snelle achteruitgang. Vrijdag kreunt hij en lijkt onrustig. Wat is er loos, lieve schat? Het is zo moeilijk te peilen. Maar dat dit vreselijk is zien we wel. Vrijdagmiddag spreken de kinderen en ik de nieuwe verpleeghuisarts. Ik vraag me af wat hij zal zeggen. Hij ziet Tom lijden en stelt voor om morfine en slaapmedicatie te geven. We gunnen Tom dit allemaal en stemmen erin mee. Deze arts is een verademing. Meestal komt er kunst en vliegwerk aan te pas om iemand zo lang mogelijk te laten leven. Dit is anders. Dit is meegaan is het proces waar Tom in verkeerd en dus laten we  de natuur haar gang gaan. Maar dan op een vredige manier. Het zo aangenaam mogelijk maken voor de patiënt. Tom valt in een diepe slaap en wij blijven die avond zo lang mogelijk bij hem. Toch gaan we thuis een paar uurtjes slapen. De volgende ochtend worden we gebeld en Tom lijkt te gaan sterven. We zijn bij hem en proberen hem in vrede te laten gaan. Maar Tom is nog niet zover. Hij ligt diep in slaap en reageert niet meer. De zaterdag en zondag verlopen rustig. Ondertussen komen mijn ouders en familie langs. Zus Cynthia is er ook zoveel mogelijk. We veroveren een familiekamer dichtbij Tom. Mijn mams neemt soep mee ondertussen passeren de fotoboeken de revue.

Dit zijn bijzondere dagen. Het is alsof meneer Alzheimer verdwenen is. Tom ziet er vredig uit. Ik herken hem weer zoals hij vroeger was. We liggen als apen om hem heen, Lynn op een schouder, Sanne haar hand op zijn hart, Janneke met haar hoofd naast Tom zijn gezicht en ik op de andere schouder. Familie loopt in en uit, we lachen, huilen, kijken foto’s, schrijven teksten en voelen ons een. Maandag gaat Lynn voor de echo. Ze krijgt te horen wat het gaat worden en wil dit dolgraag papa nog influisteren. Dit lukt. We kopen een armbandje en Lynn schrijft de naam op van onze kleindochter. Dat armbandje krijgt opa Tom mee, om zijn pols.

Op dinsdag 18 september, de verjaardag van zijn zus Cynthia ligt Tom al vier dagen op sterven. Het is op de dag af dat we tien jaar geleden op weg gingen voor het onderzoek in het VU Amsterdam. We zijn die hele dag weer bij hem en weten nu even niet meer hoe lang dit gaat duren. Dat klinkt heel raar, maar zo voelde het ook wel. Om half 10 ’s avonds gaan Cynthia, de meiden en ik toch maar weer naar huis. Broer Sybrand en Tom’s grote vriend Johan, zijn ’s avond bij hem. Ik fluister Tom weer in dat ik van hem hou en zeg hem welterusten. Dan om 22.05 uur als ik net in bed lig met Janneke gaat opnieuw de telefoon. Tom is vredig ingeslapen met de twee waakhonden naast hem. Dankbaar dat de mannen bij hem waren, dat Tom niet alleen was..  Als we veel later die avond weer thuiskomen, heeft Jurre de kaarsjes aan en staat er mooie muziek op. We laten de tranen vloeien en zijn er heel stil van…

Ik hoorde later dat diezelfde avond Phillip Scheltens op tv was. De arts die het onderzoek exact tien jaar geleden had uitgevoerd. Is dat toeval? Die diagnose kregen we op 25 september 2008, dan moet dit de datum van de uitvaart worden. Gees adviseert me een dame die de uitvaart kan begeleiden en zo kom ik met Larissa in contact.

En dan volgt er een hectische, maar ook weer zeer hechte week met elkaar. Sanne maakt een prachtige film voor tijdens de dienst, Janneke en ik schrijven onze speech. Gees, Cynthia en Johan bereiden zich ook voor. We zoeken muziek uit. We regelen de kerk, we zijn niet gelovig, maar we nodigen veel mensen uit en ik wil iedereen in de gelegenheid stellen om afscheid te nemen. Die Larissa is een vakvrouw. Ze weet ons hierin op een liefdevolle, rustige en bescheiden manier te begeleiden. We besluiten dat we Tom, zoals het ook ging bij Paul, in de zonnebloemen te zetten. Want Tom was ons zonnetje in huis en Gees en ik waren vroeger altijd dol op de velden met zonnebloemen in Italië. Janneke moest hier vreselijk om lachen, eigenlijk werden Gees en ik vierkant uitgelachen.

Er kwamen zoveel bloemen, die Timo en Sybrand na de dienst bij de instelling waar Tom woonde hebben gebracht. Vandaar uit hebben de broers Tom ook samen opgehaald met de rode auto van Larissa. Er werd een mooie erehaag gevormd in NM met een laatste groet voor Tom. De broers waren erg emotioneel. Ze waren ook zo close met hun zwager. Ze brachten Tom naar de kerk en daar stroomden de mensen binnen. Wij zaten in de familiekamer, ons voor te bereiden op de dienst. De zon scheen door de ramen, Tom stond op een podium met een zee van bloemen en een prachtige foto van hem op de kist. De film, de woorden, de muziek, ons leven van voor de diagnose en het leven daarna vloeiden ineen. En dat voelde goed. Al die mensen die hem na de diagnose kenden, leerden hem nu kennen van vroeger, een vrolijke, gekke uitbundige papa en echtgenoot. En diegene van vroeger zagen in hoe schrijnend het ziektebeeld dementie is. Na de dienst kwamen er vele mensen ons condoleren, maar ik kon natuurlijk niet alle mensen de hand schudden. Want we gingen met ons gezin naar het crematorium. Larissa had de rode auto voorgereden en Niels, Jurre, Timo en Sybrand droegen Tom naar de auto. Toen vroeg Larissa wie wilde rijden en ter plekke bedacht ik dat ik dat zelf wilde doen. Jurre sprong achter me. Ik draaide het raam open, de zon scheen, de muziek van Lizz Wright “Get Together’ speelde. Ik had een hand aan het stuur en de andere hand op de kist. Jurre zat achter me en had een hand in mijn nek en de andere op de kist. En zo reden we deze laatste rit van Tom, in deze bijzondere sfeer richting crematorium. Een rit om nooit te vergeten.

Dankjewel, lieve Tom. Dank voor het fantastische leven dat ik samen met jou mocht beleven. En voor die 4 heerlijke kinderen die we samen op de wereld mochten zetten. 

Decorumverlies

Na mijn werk rij ik naar Tom. Even de was ophalen en een knuffeltje brengen…Hij zit op de bank in de woonkamer en heeft een papiertje in zijn hand. Hanneke komt naar me toe. ‘Tom heeft gepoept en het lukt me niet om hem te verschonen’. Hij stinkt verschrikkelijk en heeft poep aan zijn handen en op zijn kuit. De bank is gelukkig afneembaar! Tot mijn grote schrik eet hij de poep van zijn handen. Mijn hart staat bijna stil… Hanneke stelt voor hem samen te wassen. Natuurlijk wil ik graag helpen. Mijn zusterhart klopt nog steeds! Mijn echtgenotenhart klopt als een gek! We krijgen hem mee naar zijn kamer. Een aantal verzorgers krijgen het soms wel voor elkaar om hem te wassen en om te kleden, maar het merendeel niet. Dat gaat steeds moeizamer. Tom wordt boos en begrijpt totaal niet meer wat we van hem willen. Hij brabbelt aan een stuk door en is duidelijk geïrriteerd als we een poging doen zijn broek uit te trekken. Na zo’n 20 minuten zeg ik tegen Hanneke dat ze maar even verder moet gaan met haar werkzaamheden, het is etenstijd en ondertussen staat er nog een andere bewoner bij de wc alles onder te smeren… Ik bewonder de mensen in de zorg toch zo enorm!! Ik doe opnieuw een poging en na drie kwartier begin ik een beetje moedeloos te worden. Hoe krijg ik dit voor elkaar? Dat hij niet elke dag gewassen wordt kan me niet schelen. Hij ligt soms met schoenen aan in bed. Prima. Maar hij loopt ook de hele dag met zijn hand in de broek. Niet echt prettig, als hij daarna een hand op je schouder legt. Vooral andere bewoners hebben daar last van. Soms is Tom erg boos en haalt hij uit. Gelukkig is hij vaker vrolijk en fluit hij nog wel eens een deuntje. Dat moet dan voor nu maar de moeite waard zijn! En dan ineens trekt hij zelf zijn broek uit. Ik was snel de poep van  zijn benen en probeer hem aan het lachen te krijgen. Dat lukt. Als de klus geklaard is, spuit ik hem flink wat aftershave op. Pffft, het is gelukt. Ik heb zo te doen met de mensen die hem verzorgen. Als ik thuiskom, ben ik uitgeput. Dit had hij toch zo niet gewild! Het is toch mensonterend?

Als ik het niet weet, probeer ik het te verbloemen

“In het begin vergat hij niet zoveel. Het was meer zijn gedrag dat veranderde, hij raakte zijn goede gevoel voor humor kwijt en zonderde zich steeds vaker af. Tom was een enorme binnenvetter wat de ziekte betreft, dus erover praten deden we niet.

Ik vroeg hem om dingen op papier te zetten. Zo schreef hij: ‘Als ik iets niet weet, probeer ik het te verbloemen’. Dat bevestigde mijn vermoeden dat er iets was. Dit zal voor veel mantelzorgers herkenbaar zijn en kan ook behoorlijk vervelend zijn. Voor beide!

Als je ziek bent wil je immers als normaal gezien worden en niet als patiënt die steeds  mindere kan. Maar de chaos in je hoofd kan dit vaak niet allemaal meer plaatsen. Als mantelzorger wil je net zo goed dat alles normaal blijft. Maar helaas zal dat niet gebeuren. En dus moeten we met elkaar anders gaan denken en veel gemakkelijker worden. Ik begrijp als geen ander dat dat niet lukt in iedere situatie. Maar als voorbeeld, Tom trok zijn trui wel eens binnenste buiten aan. Loop je dan voor gek! Wat kan het schelen, die trui is andersom net zo warm. De buitenwereld moet anders gaan denken. Niet meer zoals we alles aangeleerd hebben, maar flexibeler. Voor de mantelzorger is dit ook veel prettiger. Achteraf heb ik me zo druk gemaakt om bv verhalen die niet klopten, tanden die niet goed gepoetst werden, gras dat niet netjes in rijen gemaaid werd, eten wat anders bereid werd.....nou en? Dat denk ik nu vaak. Is het zo belangrijk allemaal? Nee dus. Let it be, please let it be (zolang het veilig is natuurlijk).

'Mama, waarom ik je zo bewonder'

Als journaliste Janneke Giliam in het nieuws leest hoe ongelukkig veel Nederlandse mantelzorgers zijn, besluit ze in de pen te klimmen. Want als het aan haar ligt, verdienen alle mantelzorgers een dikke pluim, en een in het bijzonder: 

“Lieve Mama. Deze brief is voor jou. Omdat je van liefhebbende partner plots de rol van mantelzorger op je nam. Je zorgde voor ons en ineens ook voor je grote liefde; je eigen man…”

“Ik weet het nog als de dag van gister. Ik was 14, Papa was 53, jij net 41. Je keek met verdrietige ogen naar Papa en toen naar ons, je kinderen. Papa en jij zaten naast elkaar, schouder aan schouder. Met een brok in je keel en een trillerige stem zei je dat Papa Alzheimer heeft. Eigenlijk wisten we het alle vier al, maar niemand durfde er iets over te zeggen.

Na een paar tranen was het even doodstil, totdat Papa zei: “Jongens, ik heb geen Alzheimer, ik heb Jungheimer.” Ik zag je glimlachen tussen je tranen door en even vergat je zijn ziekte… Lees het volledige artikel HIER

Kleinzonn Aaron Thomas

Dochters Sanne en Janneke bellen me of ik thuis ben. Ik zeg dat ik net naar de fitness wilde gaan en dat ik over 1 1/2 wel weer terug zou zijn. Niels en ik gaan lekker trainen.

We kleden ons om en in de kantine zie ik daar Jurre, Janneke en Sanne staan. Niels en ik gaan op de bank zitten en de kids hebben alledrie een wit shirt aan! ‘Wat vreemd’, denk ik nog. Dan draaien ze zich tegelijk om en op hun shirts staat: tante San, tante Jan en ome  Juk. Het dringt gelijk tot me door en dan komen ook Lynn & David bij ons staan. Ik word OMA!!!! Wat een verrassing. Ik huil van geluk en vlieg Lynn om haar hals. ‘Meid, wat maak je me hier blij mee’. Wat is dit een heerlijk vooruitzicht, een kleinkindje!

Kleinzoon Aaron Thomas wordt geboren op 15 mei 2015. Het is echt cliché, maar zo waar… Oma zijn is fantastisch. Hij maakt me zo gelukkig. En wat ben ik blij dat papa Tom (Thomas Eelco) is vernoemd. In het begin is Tom zich er nog enigszins bewust van, maar helaas is dat van korte duur. Nu de kleine man begint te praten en zich bewust is van zijn wereldje om zich heen, is Tom verder en verder verdwenen uit deze wereld. Waar hij wel is, weet ik niet. Maar het contact is er nauwelijks meer. Des te mooier is het dat Aaron zijn opa’s naam draagt. Wat zullen we Aaron vaak vertellen over opa Tom. Dat hij een prachtige man was, die positief in het leven stond.

En in maart 2019 ben ik ook nog eens oma geworden van kleindochter Aimee. Een heerlijk grietje. Vlak voordat Tom stierf hebben we hem ingefluisterd dat hij een kleindochter zou krijgen. Lynn heeft haar naam in het armbandje geschreven en zo hebben we opa Tom toch nog net iets mee kunnen geven van deze heerlijke schattebout. 

Vier kinderen

Je bent rijk, als je vier kinderen hebt mogen krijgen! En die mazzel had ik dus. Vier van die heerlijke monsters, alle vier verschillende karakters, verschillende kleuren haar, andere bouw en dat van dezelfde vader en moeder. Ik was nog geen 21 toen ik Sanne kreeg. Mijn leven kon niet mooier. De opleiding verpleegkundige A had ik opgegeven en ik trok gelijk de fysiotherapie praktijk in van Tom. We hadden het heerlijk. Anderhalf jaar na Sanne werd Lynn geboren. Doordat Lynn erg ziek werd vanaf haar 2e en allerlei opnames en onderzoeken moest ondergaan, heeft er een pauze tussen de 2e en 3e gezeten. We wisten niet zeker of de aandoening van Lynn erfelijk was. We hadden dubbel geluk, het was niet erfelijk en de aandoening is uiteindelijk vanzelf weer verdwenen. Ze dachten eerst dat ze leukemie had, dan stort je wereld in elkaar. Gelukkig viel het allemaal mee en nummertje 3 kondigde zich aan. Ik had een compleet andere zwangerschap, waardoor ik dacht dit keer een ventje te krijgen. Maar het werd een Janneke. De koning te rijk, Tom en zijn harem! Stiekum hadden we het al over een 4e kindje, maar die liet even op zich wachten. Jantje ongeduld (mama) kreeg Jantje Jurre. Een zoon….whow, dat kunnen Tom en ik dus ook! Jongetjes maken. We zijn compleet en dolgelukkig met dit grut. Wat een rijkdom.

Papa Tom